http://athenssunbiker.blogspot.com/
Ανέβηκα, σιγά σιγά, τη μισοσκότεινη διαδρομή της σκάλας προς την ταράτσα του παλαιού κτιρίου, χωμένου μέσα στο παζάρι του Ισλαμικού Καΐρου. Το φως μόλις που περνούσε από τα εκπληκτικής ομορφιάς ξυλόγλυπτα καφασωτά, τους γυναικωνίτες στους πάνω ορόφους. Έβλεπες τη σκόνη της ερήμου στον αέρα. Άνοιξα την μικρή πόρτα για να βγω στην ταράτσα. Το σπίτι, τώρα πια ένα μουσείο, ήταν κάποτε η κατοικία μας παλιάς Σουλτάνας.
Ο ήλιος κατακόκκινος, έπεφτε σιγά σιγά, πίσω από τα χαώδη κτίρια της πόλης. Οι μιναρέδες, σαν πέτρινα κυπαρίσσια, ξεπηδούσαν μέσα από το συνονθύλευμα του τσιμέντου. Ο αέρας, μου χάιδευε με τη ζέστη του απαλά το πρόσωπο και όλη η πόλη είχε βυθιστεί σ' αυτό το πορτοκαλί της δύσης. Κοίταξα το αχανές αυτό αστικό περιβάλλον, τους δρόμους κάτω όπου μαυροφορεμένες γιαγιάδες και ανήσυχοι νέοι διαλαλούσαν την πραμάτεια σ' αυτή τη γλώσσα με τα πολλά φωνήεντα και τους ήχους των χειλιών, την Αραβική. Στάθηκα στην άκρη...
Και ξαφνικά, από τα βάθη της πόλης στην αρχή ξέπνοα, άρχισε να την φέρνει ο αέρας, μετά όλο και δυνάμωνε, μια κραυγή, μια προσευχή ξεπηδούσε και ταξίδευε από μιναρέ σε μιναρέ, από στέγη σε στέγη... Η προσευχή του Ιμάμη, "Allah akbar, Allah Akbar", έφτασε στα αυτιά μου από κάθε γωνιά της πόλης, πλημμύρισε όλα μου τα σωθικά, με ταρακούνησε, μπλέχτηκε με τη βοή του δρόμου, ένας μυσταγωγικός ήχος με ακούμπησε, σαν να ερχόταν από τα βάθη της ιστορίας αυτού του τόπου στο σήμερα... Και τότε κύλησαν τα πρώτα δάκρυα. Ποτέ δεν όρισα το γιατί. Ίσως γιατί ο κάθε Έλληνας κρύβει την Ανατολή μέσα του. Και ήμουν στην αγκαλιά της μητέρας Ανατολής. Ήμουν στο παραμύθι της Χαλιμάς. Εκείνη τη στιγμή, ταξίδευα σ' ένα μαγικό χαλί, πάνω από τα σουκ, τα χαμάμ, τα κτίρια, τη σκόνη της Σαχάρας. Δεν έβγαλα ποτέ από το μυαλό μου αυτή την εικόνα του Καΐρου, που μου χαρίστηκε τόσο απλόχερα μέσα σε μια στιγμή. Αγάπησα την Αίγυπτο. Αγάπησα τους ανθρώπους της. Τόσες μέρες πέρασα εκεί, ταξίδια, δούλεψα με αυτούς τους ανθρώπους. Ήρθα κοντά τους.
Από την προηγούμενη εβδομάδα, προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο για αυτές τις ψυχές. Αλλά ήθελα να περάσουν τα πρώτα σοκαριστικά γεγονότα. Με έχουν κατακλύσει. Με έχουν εκπλήξει συγκινητικά αυτοί οι άνθρωποι. Με έχουν κάνει να δακρύσω. Πολύ. Αυτά τα υπέροχα παιδιά, η νεολαία, οι ηλικιωμένοι, οι γυναίκες, με μαντήλες, χωρίς μαντήλες, οι φοιτητές, ακόμα και οι στρατιώτες. Τα ποτάμια της οργής. Πριν από περίπου μια εβδομάδα, τουλάχιστον 125 από αυτούς ξεκίνησαν από τα σπίτια τους, φίλησαν φίλους, γνωστούς, οικογένειες, μάνες και πατέρες, αδερφές και αδερφούς, κοπέλες και αγόρια και δε ξαναγύρισαν ποτέ. Έγραψαν με το αίμα τους στους δρόμους των πόλεων της Αιγύπτου, όπως και κάποιοι Τυνήσιοι λίγο καιρό πριν, μια νέα σελίδα στην ιστορία του τόπου τους, στο Αραβικό πνεύμα. Χάθηκαν στη δίψα για ελευθερίες, για Δημοκρατία, για αξιοπρέπεια, για μια καινούρια Αραβική αρχή, μέσα από το σκοτάδι.
Με τρελαίνει αυτή η σκέψη. Πόσοι από εσάς, από εμάς σε μια Ελλάδα του σήμερα, αρρωστημένη, θα σηκώνονταν έτσι να βγουν στο δρόμο, να χτυπηθούν με μια Αστυνομία από τις πιο βίαιες στον κόσμο, με ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, με ένα καθεστώς που σε παρακολουθεί σε κάθε βήμα; Πόσοι θα τολμούσαν να το κάνουν αυτό, να ξέρουν ότι μπορεί να μη γυρίσουν πίσω το βράδυ; Αλλά η απόγνωση, η πείνα και η ελπίδα για την ελευθερία είναι ισχυρά κίνητρα. Τα ντουβάρια που σε κλείνουν δεν μπορούν να σπάσουν αλλιώς. Δεν υπάρχει επιστροφή.
Οι Αιγύπτιοι, έχουν υπερβεί τους εαυτούς τους. Συγκλονιστικά. Ουσιαστικά. Και για αυτό αξίζουν το σεβασμό μας. Ένας λαός, που πάντα ήταν ο ήσυχος, πάντα έσκυβε για χρόνια το κεφάλι, πρώτα στους άποικους, μετά στο καθεστώς του Μουμπάρακ, στη διαφθορά που τους είχε ποτίσει, που τόσα χρόνια δε σήκωνε το κεφάλι. Μια σπίθα από την Τυνησία έγινε η αφορμή, έγινε το σπίρτο, που εξαπλώθηκε χωρίς να υπάρχει κανένα πολιτικό σχήμα από πίσω, για μια ασσύληπτη δυναμική του κόσμου, σε μια κοινή απαίτηση που εκφράστηκε μέσα από το διαδίκτυο για αλλαγή... Στην αρχή ήταν σε ένα γκρουπ κάποιοι χιλιάδες. Οι χιλιάδες έγιναν εκατοντάδες χιλιάδες. Τους έκλεισαν τη φωνή, το διαδίκτυο, τα τηλέφωνα, τράβηξαν οι σκοτεινοί άπληστοι ηγεμόνες τους τα καλώδια από την πρίζα, αλλά το ποτάμι, όταν σπάσει το φράγμα δε γυρίζει πίσω. Από στόμα σε στόμα, οι άνθρωποι βρήκαν τη δύναμη και ξεσηκώθηκαν. Τους χτύπησαν, τους συνέλαβαν. Αλλά δεν το έβαλαν κάτω.
Η Αίγυπτος δεν είναι μια οποιαδήποτε χώρα στην περιοχή. Μας αφορά άμεσα. Η πολυπληθέστερη χώρα της Αραβικής κουλτούρας, έχει σημαντικό μέγεθος στις γεωπολιτικές σχέσεις των κρατών της Μέσης Ανατολής, επηρεάζει πάρα πολύ όλες τις κοινωνίες της περιοχής. Όλοι κοιτούν σε αυτή. Ακόμα και η Σαουδική Αραβία με τους πανίσχυρους μονάρχες της. Η Αίγυπτος, αποτελεί ταυτόχρονα ένα κράμα κοσμικού κράτους, ισλαμικού παρόντος και μέλλοντος, αλλά και κρυμμένων φονταμενταλιστικών στοιχείων που θα κρίνουν το παιχνίδι στη σκακιέρα της περιοχής. Ταυτόχρονα, υποβόσκει πάντα και μια εκμετάλλευση των θρησκευτικών διαφορών μεταξύ των κοπτών Χριστιανών και των Μουσουλμάνων, που όπως φάνηκε από την έκρηξη της Πρωτοχρονιάς σε εκκλησία της Αλεξάνδρειας το έδαφος είναι πρόσφορο για εξτρεμιστικές κινήσεις, με στόχο τη συνοχή της κοινωνίας.
Το Ισραήλ εννοείτε πως παρακολουθεί μουδιασμένο τις εξελίξεις, αφού όλα είναι στο πιάτο. Όλα ανοιχτά. Από μια στροφή σε ένα Ισλαμικό Κράτος, ή σε πιο κοσμικούς δρόμους, οι ισορροπίες είναι λεπτές. Η άρνηση των ΗΠΑ, στην αρχή της εξέγερσης και η υποκρισία του Δυτικού κόσμου γενικότερα, στα δίκαια αιτήματα των πολιτών της Αιγύπτου, κρύβει φυσικά αυτό το φόβο. Αλλά το να αρνείσαι να υποστηρίξεις το δίκαιο γιατί φοβάσαι μήπως και αν σου έρθουν οι μουτζαχεντιν στην εξουσία, είναι τουλάχιστον ηλίθιο. Και στην τελική, κάτι που δεν καταλαβαίνουν οι πολιτικοί της Δύσης, είναι ότι σε όλο τον κόσμο δεν ισχύουν τα ίδια μέτρα και σταθμά. Οι Αραβικές κοινωνίες ίσως έχουν να επιλέξουν άλλες πολιτικές διαδρομές. Ας επιλέξει ο κόσμος. Αν τον αφήσουν, πιστεύω βαθύτατα στη λειτουργία του ενστίκτου του. Μπορεί να υπάρχει και άλλη λύση εκεί έξω. Προς το παρόν όμως, πρέπει και οφείλουν όλοι να το υπερασπιστούν αυτό, να τελειώσει η τυραννία. Αυτά είναι τα βασικά ιδεώδη της Δημοκρατίας που πρέπει οι Ομπάμα και οι λοιποί φαρισαίοι να υπερασπίζονται και φυσικά τα οικονομικά τους συμφέροντα άλλα τους υπαγορεύουν.
Εκτός από το Λαό, μέχρι στιγμής αδιαφιλονίκητος διαιτητής και νικητής της όλης ιστορίας, είναι ο Στρατός. Οι Αιγύπτιοι ως κοινωνία, τρέφουν πολύ μεγάλο σεβασμό στο στράτευμα, αισθάνονται υπερήφανοι για αυτό, αφού έχει εμπλακεί σε πολέμους κατά του Ισραήλ δυο φορές, και μπορεί να υπήρχαν και ήττες αλλά μόνο και μόνο οι μάχες κέρδισαν το σεβασμό μεγάλου μέρους της κοινωνίας. Φυσικά και στην αρχή, όλοι ήταν μουδιασμένοι, γιατί αν ο στρατός επέλεγε τη σύγκρουση με τους διαδηλωτές, η σφαγή θα ήταν αναπόφευκτη. Και όμως, κάπου εκεί, η δυναμική των διαδηλώσεων, έκανε τους επιτελείς να υπολογίζουν και το άλλο μέρος, δηλαδή τα αιτήματα του λαού, στη διελκυστίνδα αυτή της εξουσίας με το Μουμπάρακ ως ένα υπολογίσιμο μέγεθος. Αυτή ήταν ουσιαστική νίκη του δρόμου. Έτσι επέλεξαν ουδετερότητα...
H ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ :.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου