ΕΛΛΗΝΑ... ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΣ!

Εδώ στη ρωγμή του χρόνου… με τραγούδι λυπητερό… κανείς πια δεν τραγουδά… αφού ο Νίκος Παπάζογλου υποκλίθηκε στην τέχνη, στην μουσική που τόσο λάτρεψε, πήρε το μπαγλαμαδάκι του , ανέβηκε στους στοίχους του , κούνησε το κόκκινο μαντήλι του και έφυγε για ταξίδι μακρινό… 

Της Πηνελόπης Ντρες 

Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του αγαπημένου του φίλου Μανώλη Ρασούλη, ο Νίκος Παπάζογλου κατέληξε στην ηλικία των 63 ετών μετά από μια τεράστια μάχη με τον καρκίνο. Η υγεία του είχε κλονιστεί. Οι χημικοθεραπείες πολλές και επαναλαμβανόμενες στο Διαβαλκανικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης αλλά η μάχη ήταν σκληρή και άνιση. Σήμερα το πρωί ο μεγάλος καλλιτέχνης άφησε την τελευταία του πνοή αφού το κορμί του δεν άντεξε άλλο…

Ένας άντρας με ήθος. Ένας άνθρωπος με απέραντη καλοσύνη. Ένας πατέρας με ακλόνητη δύναμη. Ένας έλληνας τραγουδιστής αθάνατος. Όσοι γνώριζαν τον Νίκο Παπάζογλου προσωπικά μιλούσαν πάντα με τα καλύτερα λόγια για τον μαλαματένιο χαρακτήρα του. Ακόμα και τις δύσκολες τελευταίες ώρες και μέρες εκείνος δεν έχανε το χαμόγελό του. Δίπλα του μέχρι την ύστατη στιγμή η γυναίκα του και τα δύο του παιδιά καθώς και αγαπημένα πρόσωπα του μεγάλου δημιουργού.

Παπάζογλου και Ρασούλης ξανά μαζί στην μπουάτ των αθανάτων. Ο ένας θα γράφει κι άλλος θα παίζει και θα τραγουδά… Ο Νίκος πήγε να συναντήσει τον φίλο του τον Μανώλη. Αχώριστοι και αγαπημένοι. Από εκεί ψηλά θα ξορκίζουν τον θάνατο, θα γελούν δυνατά, θα τραγουδούν για ανθρώπους μοναχούς για όλους τους Έλληνες, για τα δύσκολα, για τον πόνο, για στιγμές που πίσω δεν γυρνούν…

Σε ένα μεγάλο κτήμα έξω από τη Θεσσαλονίκη, κάπου ανάμεσα στο Πανόραμα και τη Θέσμη ζούσε με την οικογένειά του. Του άρεσε να μιλά με τα άλογά του, να φροντίζει τον κήπο και τα λουλούδια του και να πίνει κανένα ποτηράκι κρασί με καλούς φίλους… Και από αυτά τα μικρά και λατρεμένα του… έγραφε τα τραγούδια του… που μιλάνε στις ψυχές όλων.

Από τα γνήσια παιδιά της Μακεδονίας ο Νίκος Παπάζογλου, γέννημα θρέμμα Θεσσαλονίκιος. Από εκεί ξεκίνησε τη συστηματική του απασχόληση με τη μουσική στα τέλη της δεκαετίας του '60. Τα πρώτα τραγούδια που έγραψε σε ένα μικρό studio στην Κάτω Τούμπα το οποίο το δημιούργησε με πολύ προσωπική εργασία και μεράκι. Κάποια από αυτά τα τραγούδησε ο Πασχάλης , τον οποίο αντικατέστησε στους OLYMPIANS για να κάνει τη στρατιωτική του θητεία!

Ήταν το 1977 , όταν γνώριστηκε με τον Διονύση Σαββόπουλο και τον Μανώλη Ρασούλη στην παράσταση "Αχαρνής ο Αριστοφάνης που γύρισε από τα θυμαράκια" και με αφορμή την παράσταση αυτή κυκλοφόρησε ο ομότιτλος δίσκος στον οποίο επίσης συμμετείχε.

Δυο χρόνια μετά, οι τρεις τους και ο Νίκος Ξυδάκης δημιουργούν αυτό που έμελλε να αφήσει σφραγίδα στη νεοελληνική μουσική σκηνή, το δίσκο "Η εκδίκηση της Γυφτιάς" με την χαμογελαστή εικόνα του Νίκου σε πρώτο πλάνο. Ποια κομμάτια να πρωτοθυμηθούμε; Τραγούδια που λάτρεψαν γενιές και γενιές "Τρελή κι αδέσποτη" … "Κανείς εδώ δεν τραγουδά"…

Ο Νίκος Παπάζογλου πάντρεψε το «Αχ» με την ροκιά. Ένωση το μπαγλαμαδάκι με την ηλεκτρική κιθάρα. Έδεσε τον Έλληνα με την ξενιτιά της σύγχρονης Ελλάδας. Προέτρεψε ακόμα και εκείνους που δεν τους αρέσει ο χορός να… λικνιστούν στον ρυθμό του «Βούδα..» και έκανε τους ερωτευμένους να αγαπήσουν ακόμα περισσότερο ακούγοντας ξανά και ξανά τους στοίχους από το τραγούδι «Αύγουστος»… δάκρυα να κυλούν σε μάγουλα, μουσική να στάζει μέλι…

 

Στο «Αγροτικό» στην Κάτω Τούμπα λοιπόν δημιούργησε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια της τελευταίας εικοσαετίας στην Ελλάδα… Το 1979 τραγουδά με τον Δημήτρη Κοντογιαννη και τη Σοφία Διαμάντη στο «ΔΗΘΕΝ» των Ξυδάκη και Ρασούλη.

 Το 1983 πραγματοποιεί μερικές εμφανίσεις στο ΖΟΟΜ στην Αθήνα με την "Ταχεία Θεσσαλονίκης" που δεν είχαν την αναμενόμενη από το κοινό ανταπόκριση. Ενώ την ίδια χρονιά κάνει κατάθεση ψυχής με το δίσκο «ΧΑΡΑΤΣΙ» και έτσι βάζει δυνατά τη σφραγίδα του στην ελληνική μουσική των νεότερων χρόνων. Δίσκος – σταθμός που επηρεάζει νεότερους τραγουδοποιούς έτσι λίγο αργότερα δημιουργείται η "σχολή της Σαλλονίκης", το "ρεύμα Παπάζογλου"... Καλλιτέχνες που ακολουθούν τα χνάρια του και διδάσκονται από το ύφος του.

"Υδροχόος", "Λεμόνι στην πορτοκαλιά", "Καρυάτιδα", "Στάλα-στάλα", "Με το τραγούδι", "Ευχή", "Χθες βράδυ", "Πέρασα έτσι", "Χτυπάει τηλέφωνο". «Ο μοναχός ο άνθρωπος», «Ένα κι ένα», «Στη ρωγμή του χρόνου» , «Φύσιξε ο Βαρδάρης» «Δεν είμαι ποιητής» και πόσα ακόμα αμέτρητα τραγούδια χαράκτηκαν με χρυσά γράμματα στο ελληνικό πεντάγραμμο.

Εκτός όμως από τις προσωπικές του δουλειές, ο Νίκος Παπάζογλου συμεττείχε και συνεργάστηκε με κορυφαίους καλλιτέχνες και δημιουργούς όπως ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Χρήστος Νικολόπουλος, ο Πάσχάλης Τερζής, η Γλυκερία.

Άνοιξε το δρόμο για να ακολουθήσουν όλοι οι υπόλοιποι νεότεροι….  Κανείς δεν ξέρει τι μέλλον θα είχαν ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, οι Μικρές Περιπλανήσεις, ο Γιάννης Μήτσης, η Μελίνα Κανά και τόσοι άλλοι, αν δεν τολμούσε πρώτος ο Παπάζογλου.

Άδεια πόλη χωρίς τον ποιητή της η Θεσσαλονίκη. Απόψε σιωπηλοί είναι όλοι αφού τα λόγια στέρεψαν. Ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη… στοίχοι χαραγμένοι με χρυσά γράμματα. Πόσες γενιές μεγάλωσαν με τα αθάνατα και διαχρονικά τραγούδια του αξέχαστου καλλιτέχνη… Πόσοι χόρεψαν, έκλαψαν, πόνεσαν και βρήκαν συντροφιά στις μπαλάντες, στα λαϊκά του Νίκου, στα ζειμπέκικα του Παπάζογλου… στη μουσική που ρίζωνε στις ψυχές όσων την άκουγαν…

http://www.youtube.com/watch?v=DxNCDx00mTg

Είναι κάτι στιγμές που τα λόγια είναι φτωχά. Στιγμές σαν κλωστές τυλιγμένες σε αδράχτι… Ακόμα μια τεράστια απώλεια στην ελληνική μουσική… 

Έλληνα σε ευχαριστούμε για όσα άφησες…